Κατουνιώτες !!

Becoming Katouniotes (part 4)
By Stevie and Patti

1989

On our drive back to Greece from the UK we were given an offer we couldn’t refuse and so during this tumultuous year we spent 6 months on islands in the Indian Ocean unaware of what was happening in the world – no tv, no internet, no telephones. After a month or so in East Africa we drove back to Greece in 1990.

1990

Arriving back in Katouna we were disappointed to discover that our home on the edge of the village had been rented by a lovely family coming from Athens and so we need to find somewhere to live. Nikos Balsas helped us find another house and we met Kostas and Fofoula Fotinos. Like Sophronis house, no water in the house, outside toilet and no indoor staircase – we thought this was standard so it was ok.

Fotinos house and our bit of Katouna next door

Inside

Now we had new neighbours but they were at the end of the path as the buildings next to us were derelict. Theofilos and Amelia were on the corner and Baba Kimon and Elefteria by the road.

As we were buying things for the house (there was almost no furniture) and walking past Kimon’s house from the Plateia carrying it, he always asked how much we had paid for what we were carrying and if we told him he would always told us we had paid too much!

One day we saw him cutting someones hair in his little salon with barber chair and mirror, on the plateia side of his house, he told us that he was the village barber. His little barber shop had a lot of character and maybe it is still there 30 years on!

barba Kimon

Our Landlord Kostas was a regular visitor always wanting to check what we were doing in his house. After the first few times we changed the lock on the front door and never invited him in so he would be looking over our shoulders trying to see what we might have done. As we were busy in Nidri every day during the summer and away from the plateia we had little contact with the rest of the village, except for going to Barba  Giorgos shop to make telephone calls to the UK.

Barba  Giorgos

Thirty years ago we also had problems every summer with the water supply (which  then was pumped up every day from the tank at Agios Nikolaus by Baba Spiros ) and on our day-off we had to do the clothes washing. On a couple of occasions we carried a plastic bath and all the dirty clothes to a well 100 metres away (behind and beyond the big rock at the entrance to the village) filled the bath from the bucket in the well and did the washing – it took a long time.

We heard (probably from Nikos Baltsas) that the tiny building attached to us (Kostas and Fofoulas house) was for sale. As the building was falling apart we were able to look inside and our first thought was ‘who would want to but this wreck’. A short while later Patti was walking down the hill towards Lygia when she met Giorgos Fotinos walking  up to the village. He told her in strong Greek/Australian English that he was back from Australia and he owned the little building next to our rented house. Apparently he and

his brother were not speaking to each other, something to do with Kostas taking part of his property whilst he was in Australia he said. He offered to sell it to us.

At this time we didn’t own any property anywhere in the world and even though the building was totally unliveable we bought it as it was very cheap! Kostas was furious, coming up to the house shouting and swearing that Giorgos didn’t own it, it belonged   to him and so on. By the end of the summer we were sort of the legal owners of a small piece of Katouna. ( we became the real legal owners two years later when EU citizens were allowed to buy property on the outer Greek islands).

Elefteria and Patti

Theofilos and Amelia

Κατουνιώτες (μέρος 4) 1989

Στην επιστροφή μας στην Ελλάδα από το Ηνωμένο Βασίλειο, μας δόθηκε μια προσφορά που δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε και έτσι κατά τη διάρκεια της ταραχώδους εκείνης χρονιάς. Περάσαμε 6 μήνες σε νησιά του Ινδικού Ωκεανού, χωρίς να γνωρίζουμε τι συνέβαινε στον κόσμο   – χωρίς τηλεόραση, χωρίς internet, χωρίς τηλέφωνα.
Μετά από περίπου ένα μήνα στην Ανατολική Αφρική φτάσαμε στην Ελλάδα το 1990.

1990

Φτάνοντας πίσω στην Κατούνα, απογοητευτήκαμε όταν ανακαλύψαμε ότι το σπίτι μας στην άκρη του χωριού είχε ενοικιαστεί από μια υπέροχη οικογένεια από την Αθήνα και γι’ αυτό, έπρεπε να βρούμε κάπου για να μείνουμε .
Ο Νίκος Μπάλτσας μας βοήθησε να βρούμε ένα άλλο σπίτι και συναντήσαμε τον Κώστα και τη Φωφούλα Φωτεινού.
Όπως και στο σπίτι του Sophroni, χωρίς νερό μέσα στο σπίτι, με εξωτερική τουαλέτα και χωρίς εσωτερική σκάλα – πιστέψαμε ότι αυτό  ήταν στάνταρ, οπότε ήταν όλα εντάξει.
Τώρα είχαμε νέους γείτονες, αλλά ήταν στο τέλος του μονοπατιού καθώς τα κτίρια δίπλα μας ήταν εγκαταλελειμμένα. Ο Θεόφιλος και η Αμέλια ήταν στη γωνία και ο Μπάρμπα Κίμων και η Ελευθερία στο δρόμο.
Όταν αγοράζαμε πράγματα για το σπίτι (δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου έπιπλα) και περπατούσαμε δίπλα από το σπίτι του Κίμωνα πάνω απ’ την Πλατεία, πάντα ρωτούσε πόσα πληρώσαμε, για αυτό που κουβαλούσαμε και όταν του λέγαμε την τιμή, μας έλεγε πάντα ότι πληρώσαμε πάρα πολλά !

Μια μέρα τον είδαμε να κόβει κάποιου τα μαλλιά σε ένα μικρό δωμάτιο δίπλα στην πλατεία,  με καρέκλα κουρέα  και καθρέφτη, και τότε ήταν που μας είπε, ότι ήταν ο κουρέας του χωριού.
Το μικρό κουρείο του με έντονο χαρακτήρα εκείνης της εποχής και ίσως είναι ακόμα εκεί 30 χρόνια μετά!

Ο ιδιοκτήτης μας ο Κώστας, ήταν ένας τακτικός επισκέπτης, που πάντα ήθελε να ελέγχει τι κάναμε στο σπίτι του. Μετά τις πρώτες φορές αλλάξαμε την κλειδαριά στην μπροστινή πόρτα και δεν τον προσκαλούσαμε πια, ώστε να μην κοιτάζει πάνω από τους ώμους μας προσπαθώντας να δει τι  κάνουμε.
Καθώς ήμασταν απασχολημένοι στο Νυδρί, κάθε μέρα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και μακριά από την πλατεία, είχαμε ελάχιστες επαφές  με το υπόλοιπο χωριό, εκτός από το ότι πηγαίναμε στο κατάστημα Barba Giorgo για να κάνουμε τηλεφωνικές κλήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο (Μοναδικό τηλέφωνο στο χωριό)

Πριν από τριάντα χρόνια είχαμε επίσης προβλήματα κάθε καλοκαίρι με την παροχή του νερού (το οποίο ερχόταν καθημερινά από τη δεξαμενή του Αγίου Νικολάου, όταν το άνοιγε ο Μπάρμπα Σπύρος) και κατά τη διάρκεια της ημέρας,  έπρεπε να πλένουμε τα ρούχα.
Σε μερικές περιπτώσεις μεταφέραμε με μια πλαστική λεκάνη όλα τα βρώμικα ρούχα μας, σε ένα πηγάδι 100 μέτρα μακριά (πίσω και πέρα από το μεγάλο βράχο στην είσοδο του χωριού) , Εκεί βγάζαμε νερό απ’ το πηγάδι με το τσατίλι  και πλέναμε  – και αυτό συνεχιζόταν για πολύ καιρό.

Ακούσαμε (πιθανώς από τον Νίκο Μπάλτσα) ότι το μικροσκοπικό κτίριο δίπλα μας, ήταν προς πώληση. Καθώς το κτίριο αυτό ήταν ετοιμόρροπο, μπορέσαμε να κοιτάξουμε λίγο μέσα και η πρώτη μας σκέψη ήταν «ποιος θα ήθελε, αυτό το ναυάγιο ;». Λίγο καιρό αργότερα, η Πάττι περπατώντας κάτω από το λόφο προς τη Λυγιά, γνώρισε τον Γιώργο Φωτεινό, που περπατούσε προς το χωριό.
Της είπε στα δυνατά Ελληνικά / Αυστραλιανά Αγγλικά του, ότι επέστρεψε από την Αυστραλία και είχε το μικρό κτίριο δίπλα στο ενοικιαζόμενο σπίτι μας. Προφανώς αυτός και ο αδερφός του δεν μιλούσαν ο ένας στον άλλο, για κάτι που είχε να κάνει με τον Κώστα και τις  περιουσίες τους, ενώ αυτός ήταν στην Αυστραλία. Προσφέρθηκε να το πουλήσει σ’ εμάς.

Εκείνο τον καιρό  δεν είχαμε κανένα ακίνητο στον κόσμο και παρόλο που το κτίριο ήταν εντελώς ακατοίκητο, το αγοράσαμε καθώς ήταν πολύ φθηνό!

Ο Κώστας έγινε έξαλλος, ανεβαίνοντας στο σπίτι φώναζε και ορκίζονταν ότι ο Γιώργος δεν κατείχε το σπίτι , ανήκε σε αυτόν και ούτω καθεξής.
Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού ήμασταν οι νόμιμοι ιδιοκτήτες ενός μικρού κομματιού της Κατούνας. (γίναμε οι πραγματικοί νόμιμοι ιδιοκτήτες δύο χρόνια αργότερα όταν επιτράπηκε στους πολίτες της Ε.Ε να αγοράζουν ακίνητα στα  ελληνικά νησιά).